تاریخ کشورهای منطقه آسیای شرقی و جنوب شرقی مانند منطقه آسیای جنوب غربی از دیرباز تا اکنون مملو از منازعات نامتقارن و یا به عبارت دیگر بحرانی شدن روابط میان قدرت های بزرگتر و دولت های ضعیف تر بوده است؛ هم ایران و هم کشورهای شرق و جنوب شرق آسیایی از این لحاظ تجربه مشترک تاریخی دارند و همواره با محدودیت ها و چالش های حاصل از استراتژی های قهری قدرت های بزرگ که تلفیقی از تهدیدها و ترغیب ها هستند مواجه بوده اند که یکی از مصادیق آن ها مسدود شدن و ارتقاء نیافتن همکاری های فرهنگی در امتداد همکاری های اقتصادی است. اما وجود جمعیت قابل توجه مسلمانان در این منطقه -که در رتبه دوم پس از جنوب غربی آسیا و شمال آفریقا قرار دارد- زمینه ای را برای تقویت دیپلماسی عمومی بر اساس گفتگوها و مبادلات بر مبنای طیف آداب و سنن فرهنگی مشترک فراهم می کندکه در طولانی مدت ظرفیت و چشم انداز همکاری استراتژیک هم، میان طرفین خواهد داشت. یکی از زمینه های همکاری فرهنگی برای ایران و کشورهای شرق و جنوب شرقی آسیا، هنرهای رزمی است. وجود مفاهیم و ارزش های مشترک میان مسلمانان و نقش مسلمانان در در ابداع، تکوین و توسعه هنرهای رزمی بر اساس مفاهیم و تعالیم قرآنی و احادیث زمینه ای را برای تعاملات عمیق تر و حتی نهاد سازی برای طرفین مهیا می کند. بنابراین هدف این مقاله ارزیابی ظرفیت بالقوه پیوندهای تاریخی و فرهنگی با تمرکز بر هنرهای رزمی اسلامی به طور خاص میان ایران از یک سو و کشورهای شرق و جنوب شرقی آسیا از سوی دیگر، با توجه به علائق مشترک و مستند دو طرف به ارزش های اسلامی و هنرهای رزمی، در جهت تعمیق همکاری های فرهنگی و ارتقاء جوامع شناختی و در عالی ترین سطح تسری یافتن آن به سطح استراتژیکی است.
طاهرخانی, ستاره. (1397). هنرهای رزمی مسلمانان: از همکاری فرهنگی تا استراتژیک میان ایران و کشورهای شرق اسیا. مطالعات روابط فرهنگی بینالمللی, 4(6), 59-82.
MLA
ستاره طاهرخانی. "هنرهای رزمی مسلمانان: از همکاری فرهنگی تا استراتژیک میان ایران و کشورهای شرق اسیا". مطالعات روابط فرهنگی بینالمللی, 4, 6, 1397, 59-82.
HARVARD
طاهرخانی, ستاره. (1397). 'هنرهای رزمی مسلمانان: از همکاری فرهنگی تا استراتژیک میان ایران و کشورهای شرق اسیا', مطالعات روابط فرهنگی بینالمللی, 4(6), pp. 59-82.
VANCOUVER
طاهرخانی, ستاره. هنرهای رزمی مسلمانان: از همکاری فرهنگی تا استراتژیک میان ایران و کشورهای شرق اسیا. مطالعات روابط فرهنگی بینالمللی, 1397; 4(6): 59-82.