TY - JOUR ID - 31748 TI - زبان قرآن و گفتمان فرهنگی جمهوری اسلامی JO - مطالعات روابط فرهنگی بین‌المللی JA - ICRS LA - fa SN - AU - خوش‌‏‌‌منش, ابوالفضل AD - دانشیار علوم قران وحدیث دانشگاه تهران Y1 - 2017 PY - 2017 VL - 3 IS - 5 SP - 95 EP - 124 KW - کلیدواژه‏ ها:ایران و جهان اسلام KW - تعاملات فرهنگی KW - زبان قرآن KW - قرآن و اندیشه KW - قرآن و فرهنگ KW - گفتمان فرهنگی DO - N2 - چکیده امروزه نقش‏ پیچیده و چندلایة زبان در ارتباطات و تعاملات فرهنگی و علمی در سطح بین‏الملل آشکار است. استعمار نیز بهره‏های بسیاری طی چند صد سال گذشته از این مقولة مهم برگرفته است. استعمارِ زبانی و فرهنگی سرفصلی مهم از تاریخ استعمار دیروز و امروز است. این در حالی است که اسلام خود دینِ زبانی است و تمدن آن نیز پایة زبانی و فرهنگی داشته است. زبان قرآن زبان مادری هیچ قومی نیست، بلکه زبان کامل و جامع خدای بزرگ در لباس سخن مردم و مبتنی‌بر فطرت انسانی است؛ زبانی که در قید‌و‌بندهای نژاد و قومیت، سیاست و ملیت، و مرزهای جغرافیایی و تاریخی محصور نمی‏ماند و بیش از آن‌که ترجمان مجموعة حقوقی و داستانی و شریعتِ حلال و حرام باشد، پایه و مایة دانش و بینش و فکر و فرهنگ است. زبان قرآن، با توجه به ظرفیت‏های متعدد و ناشناختة آن، می‏تواند پایة مرابطات فکری و مصدر الگوی فرهنگی و علمی جمهوری اسلامی برای بهره‏های متعالیِ انسانی در سطح جهانی باشد. در این مطالعه به تبیین بخش‏هایی از نقش‏ها و ظرفیت‏های این زبان ‏پرداخته شده و نیز بیان شده است که ترجمه‏های قرآن از ایفای چنین نقش‏هایی ناتوان‏اند.   UR - https://www.culturalrelation.ir/article_31748.html L1 - https://www.culturalrelation.ir/article_31748_b65eb7f09525f8702743d96e9fdb746e.pdf ER -